Jak sesje psychoterapii online mogą pomóc w traumie religijnej?

Nerwica eklezjogenna to pojęcie, które pierwotnie odnosiło się do zaburzeń związanych z sferą seksualną, głównie u kobiet. Polegało to na tłumieniu potrzeb seksualnych i uznawaniu przyjemności za coś niewłaściwego, co prowadziło do zaburzeń o charakterze nerwicowym. Te seksualne zahamowania utrudniały zachowanie harmonii i bliskości w wielu małżeństwach oraz często całkowicie uniemożliwiały przeżywanie orgazmu.

Obecnie termin “nerwica eklezjogenna” ma znacznie szersze znaczenie. Odnosi się on do wszelkich zaburzeń psychicznych wynikających z religijnego nauczania. Nerwica eklezjogenna jest zaliczana do zaburzeń lękowych, ponieważ zwykle przejawia się jako religijny strach i depresyjność, gdzie ogromną rolę odgrywa poczucie winy. Wśród osób cierpiących na nerwicę eklezjogenną można wyróżnić kilka najczęściej występujących cech.

Po pierwsze, osoby te doświadczają chorobliwego poczucia winy. Po drugie, odczuwają silną niemożność sprostania religijnym naukom, bez względu na podjęte wysiłki. Bez względu na to, jak bardzo się starają, ciągle mają poczucie, że nie są wystarczająco religijne. Po trzecie, pojawia się u nich strach przed karą i wiecznym potępieniem. Po czwarte, często mają trudności z znalezieniem odpowiedniego wsparcia i zrozumienia w tzw. wspólnotach religijnych.

Wszystkie powyższe cechy wynikają z silnego poczucia przymusu, które jest charakterystyczne dla nerwicy eklezjogennej. Osoba dotknięta tym schorzeniem postrzega Boga jako surowego władcę, który wymaga bezwzględnego posłuszeństwa. Taki obraz Boga prowadzi do powstania złożonego konfliktu wewnętrznego.

Z jednej strony, osoba ta jest zmęczona nieustannym trzymaniem się sztywnych zakazów i nakazów. Z drugiej strony, przerażający strach przed ich naruszeniem i wiecznym potępieniem generuje uciążliwe napięcie. To właśnie to napięcie utrudnia czerpanie satysfakcji z różnych sfer życia, takiej jak życie seksualne.

Należy jednak podkreślić, że nie można obwiniać konkretnego wyznania religijnego za istnienie nerwic eklezjogennych. Istnieje wiele osób praktykujących daną religię, które nie doświadczają tego rodzaju zaburzeń. Co więcej, są osoby, dla których praktyka religijna ma pozytywny wpływ terapeutyczny.

Przyczyną nie jest sama religia, lecz destrukcyjna forma praktykowania religijności. Nasze rozumienie i postrzeganie danej religii przede wszystkim wynikają z wpływu rodziców. Należy jednak pamiętać, że znaczący wpływ mają także osoby przekazujące nauki religijne, takie jak księża czy katecheci. Szczególnie niebezpieczna jest sytuacja, gdy naukę religijną przekazuje rodzic cierpiący na nerwicę eklezjogenną. Osoba, która od najmłodszych lat jest zmuszana do praktykowania religii, może mieć ogromne trudności z wyzbyciem się tego destrukcyjnego przymusu. Jeśli zachęcanie do religii opiera się na budzeniu strachu przed karą, jest to początek narodzin napięcia i chorobliwego poczucia winy.

Według danych podanych przez profesora Lew-Starowicza, około 9% kobiet i 5% mężczyzn w Polsce cierpi na zaburzenia o charakterze religijnym.